Thomas Hobbes se filosofie oor die menslike natuur en die rol van die staat staan in sterk kontras met die Christelike en Gereformeerde tradisie. Hobbes stel voor dat die mens se natuurlike toestand gekenmerk word deur selfsug en konflik, wat ‘n absolute soewerein vereis om orde te handhaaf. Hy sien die staat as die finale redder van die samelewing, waarin mense hul vryhede opgee in ruil vir beskerming.
In die Gereformeerde tradisie word egter beklemtoon dat alle gesag uiteindelik aan God behoort en dat die owerheid slegs ’n dienaar is van God se geregtigheid. Christelike vryheid berus in die soewereiniteit van Christus, wat alleen oor die mens se gewete heers. Waar Hobbes dus ‘n staat van absolute mag voorstel, beklemtoon die Gereformeerde geloof die beperkte, verantwoordbare aard van die burgerlike owerheid. Hierdie gesag word gesien as onderworpe aan die Skrif en moet ten alle tye Christus as die ware Koning en Hoof van die kerk erken.
Kortom, waar Hobbes vertroue plaas in menslike beheer om orde te skep, vertrou die Gereformeerde siening op God se verbond met sy mense, wat ware vrede en geregtigheid bring deur Christus as die ewige Heerser van sy koninkryk.