Jakobus 2:8-13 (1953 Vertaling)
Jakobus bring ’n diep en sentrale waarheid van die Skrif na vore: die opdrag om jou naaste lief te hê soos jouself. Hy noem dit die “koninklike wet,” omdat dit die hart van God se wet en die kern van Sy koninkryk weerspieël. Hierdie wet is meer as net ’n reël – dit is ’n lewenswyse wat ons oproep om ander met onvoorwaardelike liefde en respek te behandel. Jakobus waarsku egter dat partydigheid, waar mense volgens wêreldse standaarde beoordeel word, ‘n oortreding van hierdie wet is. Wanneer ons met vooroordeel of diskriminasie optree, verbreek ons die liefde wat ons aan ander verskuldig is.
Hy herinner ons verder aan die eenheid van God se wet. Om een gebod te oortree, maak ons skuldig aan die oortreding van die hele wet, omdat die wet ‘n weerspieëling van God se volmaakte en ondeelbare karakter is. Hierdie gedagte beklemtoon hoe ernstig selfs “klein” oortredinge soos partydigheid is. Jakobus bring dan hoop deur te wys op die “wet van vryheid” – die genadige wet van die evangelie, waardeur ons vrygemaak is van die vloek van die wet. Maar hierdie genade vra ook iets van ons: ons sal geoordeel word volgens die genade en barmhartigheid wat ons aan ander betoon. Waar genade afwesig is, sal daar streng oordeel wees; maar waar barmhartigheid getoon word, triomfeer dit oor oordeel.
Die “koninklike wet” vra van ons om ’n lewe van liefde en barmhartigheid te leef. Hierdie liefde is nie beperk tot mense wat soos ons lyk of dink nie, maar moet aan alle mense getoon word. Ons moet onsself afvra: Behandel ons ander met die liefde en respek wat die evangelie van ons vereis? Of laat ons vooroordele, selfgerigtheid, of wêreldse standaarde toe om ons gedrag te bepaal? Ons optrede teenoor ander weerspieël ons verhouding met God.
Hierdie teks roep ons ook op tot selfondersoek oor ons optrede in die gemeenskap en kerk. Betoon ons genade aan diegene wat ons verkeerd behandel of ons teëstaan? Is ons barmhartig teenoor diegene wat sukkel of kwesbaar is? Die liefde van God wat ons in Christus ontvang het, moet oorvloei na ons omgang met ander. Genade en barmhartigheid is nie net ’n opsie vir die Christen nie – dit is ’n opdrag.
Prakties gesproke moet ons intensioneel wees om die koninklike wet uit te leef. Dit kan insluit die versorging van armes en hulpeloses, versoening in verhoudings waar daar spanning is, en ’n bereidheid om te vergewe en te dien. Die kerk moet ’n plek wees waar mense, ongeag status of agtergrond, die onvoorwaardelike liefde van Christus ervaar.
Laastens herinner hierdie teks ons dat ons eendag geoordeel sal word. Hierdie oordeel is nie ‘n vreesaanjaende gedagte vir diegene wat in Christus is nie, maar ‘n oproep tot verantwoordbaarheid. Ons moet leef met die wete dat die maat waarmee ons ander meet, ook op ons van toepassing sal wees. Laat ons dus met barmhartigheid leef, sodat God se genade en liefde sigbaar in ons lewens sal wees.
Die “koninklike wet” van liefde, soos Jakobus dit stel, is die kern van die Christelike lewe. Dit vra dat ons nie net ander met respek behandel nie, maar dat ons onvoorwaardelike liefde en barmhartigheid betoon aan almal, ongeag wie hulle is. Hierdie liefde weerspieël God se liefde vir ons en maak die evangelie sigbaar in ’n wêreld wat dikwels koud en onregverdig is. Laat ons as gelowiges getrou wees aan hierdie roeping en so die liefde van Christus in woord en daad verkondig.
Alistair van Heerden (Medewerker van Begrond)